Ghostbusters

(Larawan mula sa Wikipedia)

Hindi ko alam kung alin sa mga orihinal na pelikula ang napanood ko, pero napanood ko 'yung cartoons. "What's Piotr?" tanong ni Peter. "It's Peter, Peter," sabi ni Egon. "Peter Peter?" sabi ni Peter.

Nagustuhan ko naman itong Ghostbusters, lalo't na gusto ko si Kristen Wiig, at wala akong problema kay Melissa McCarthy (gustong-gusto ko kasi ang Bridesmaids). Medyo may problema ako kay Chris Hemsworth (distraction kasi s'ya), pero buti na lang at naandito si Kate McKinnon, na supercrush ko kahit na supporter ni Clinton.

Ang hindi nga lang mailigtas ni McKinnon ay ang ending ng pelikula. Una, 'yung eksena kung saan inilabas nila lahat ng bago nilang gadgets. Ang dating, pinagpapatay nila ang mga multo gamit ang kanilang proton laser (??), samantalang di naman nakakapatay ang mga iyon, di man lang nga sila nakaka-knock out e, ang tangi nilang nagagawa ay maparalisa ang multo nang panandalian para mahuli ang mga ito. Pero ang mas malaking problema ay ang pag-iwan ni Rowan sa katawan ni Kevin. Alam kong "masaya" dapat ang Ghostbusters, kaya di ko sasabihing dapat pinatay n'ya ito, pero di man lang ba n'ya magawang ibalibag?

Syempre pa, kailangan nating alalahaning walang multo, at hindi tayo dapat natatakot sa multo, o nag-aalay ng pagkain sa mga multo. Hindi rin sila nagpapadala ng mensahe na dapat nating sundin para magkaroon ng katahimikan sa buhay.

"Napanood" ko rin nga pala ang Lights Out, na dalawang daang piso lang yata ang budget, at ubod ng pangit, pero syempre kalahati ng pelikula nakapikit ang mga mata ko, kasi matatakutin akong tao. May kontradiksyon dito, di ko na babanggitin.

So anong gagawin natin? Unang-una, ipagbabawal na ang pagpapalabas ng mga pelikula tulad ng Lights Out, kasi kung gusto kong manood ng pangit na horror, dapat ay pelikulang Filipino ito. Pangalawa, kokontian na lang din ang pagpasok ng mga tulad ng Ghostbusters. Bagaman hindi sila masamang tao, di naman sa Pilipinas nagbabayad ng buwis sina Wiig at McCarthy, at di bumabalik sa atin ang bayad natin para panoorin silang maggaguhan.

The Reader

Kate Winslet (larawan mula sa Wikipedia)

Sino ba ang ninakawan sa Oscars noong taon ng Titanic? Si Leo ba, na di nanominate, o si Kate na natalo? O baliktad ba? Ang alam ko, minsan lang ako nakanood ng Titanic, at nang obyus nang magpapakita ng utong si Kate, umakyat na ako at natulog. Opo, noong unang panahon, ako na ang konserbatibo.

Pero hindi naman ako narito para idiskas ang Titanic, o ang pelikulang bersyon man lang ng The Reader, kundi ang librong pinagbasehan ng huli. Nagustuhan ko ba ang libro? Sapat nang sabihing pinag-isip n'ya ako tungkol sa estilo at moralidad, muli, sa bago at makapangyarihang paraan. Ano pa ba ang hihingin natin sa likhang pampanitikan?

Pinakamahusay ang tahimik, ayon sa isang mahusay na mambabasa, na moda sa unang bahagi ng nobela, na simpleng pagkukwento ng unang pag-ibig. Pinakagusto ko ang paglalarawan ng frustration pag di ka pinansin ng taong gusto mong sorpresahin dapat. Syempre pa, kailangang sabihin, hindi dapat nakikipagtalik sa kinse anyos.

Bumigat ang tono nang malahad na ang nakaraan ni Hanna, at ewan ko lang ang, bagaman may sopistikasyon, meron ding mga pinapalagay ang teksto na hindi ko shineshare. Mahirap pag-usapan ang Holocaust sa isang wala pang 500 salita na blog post, so iwan na lang natin ang paksang ito.

Ang pinakahindi ko gusto sa nobela'y ang pagpapakamatay ni Hanna sa dulo. Akala ko talaga nakakuha na s'ya ng kaunting katahimikan. Hindi man sila magkabalikan ni Michael, atlist makakasama n'ya ito paminsan para basahan s'ya. Pwede s'yang magtrabaho sa grocery tulad nung nagpakamatay din sa The Shawshank Redemption. Kundera: Isang araw may pahintulot na tayong tumatawa tungkol sa mga joke tungkol sa Holocaust. At siguro, pwede na rin tayong malungkot tungkol sa mga naudlot na pag-iibigan.

Star Trek Beyond

Larawan mula sa Wikipedia

Kaso ba ito ng ubod ng pangit na Phantom Menace at passable na Attack of the Clones? Pero hindi, magandang pelikula ang Star Trek Beyond, gaano man ka hindi nakakatawa ang ilang jokes. Hindi ko pa rin gusto si Chris Pine at ang kanyang Kirk, pero natiis ko naman s'ya kahit papaano.

May nabasa akong rebyu na wirdo raw ang solusyon sa kahusayan ng kalaban na ginamit ng Enterprise crew para manalo. Hindi naman wirdo, bagaman mas mahusay pa sana ang pag-foreshadow. Ang mas hindi ko gusto ay ang "twist" tungkol sa tunay na identidad ng kalaban. Pati actually ang buo n'yang motibasyon. Galit sya sa Federation kasi... di sila narescue? At ang solusyon dito ay... wag mag-explore? Hindi ko rin gusto yung bagong tauhan na naging kaibigan ni Scotty, at hindi ko man lang aalamin kung ano ang pangalan n'ya.

Pakaraming problema, ba't ko nga ba nagustuhan? Siguro dahil pinakita nila ang asawa't anak ni Sulu? Siguro dahil mahal ni Spock si Spock, at si Uhura. Siguro dahil kupal 'yung alien na nagtaksil kina Kirk. Siguro dahil andun 'yung chubby na kaibigan ni J. J. Abrams? Siguro kasi, ampangit-pangit lang talaga ng Into Darkness, at nagpapasalamat ako sa sansinukob na hindi rin disaster itong Beyond.

Wala nang susunod na pelikula dito sa matagal na panahon. May parating na TV show sa 2017 ata, at syempre bukas naman ang isip ko, dahil gusto ko talaga ang Star Trek bilang palabas sa telebisyon imbes na pelikula. Pero kahit na di ko gusto si Pine at si Kirk, iba na naman iyon sa nakasanayan kong mga mukha. Anthology raw ang format e, baka naman maganda. Ang gusto ko lang naman sa Star Trek ay iyong mga parabola tulad ng "Cogenitor," pagpapalapot ng moralidad tulad ng "Rocks and Shoals," o paglalaro sa panahon tulad ng "Shattered." Kung meron ng tig-iisang ganyan na nakapaloob sa isang "action" arc, kontento na ako.