The Reader

Kate Winslet (larawan mula sa Wikipedia)

Sino ba ang ninakawan sa Oscars noong taon ng Titanic? Si Leo ba, na di nanominate, o si Kate na natalo? O baliktad ba? Ang alam ko, minsan lang ako nakanood ng Titanic, at nang obyus nang magpapakita ng utong si Kate, umakyat na ako at natulog. Opo, noong unang panahon, ako na ang konserbatibo.

Pero hindi naman ako narito para idiskas ang Titanic, o ang pelikulang bersyon man lang ng The Reader, kundi ang librong pinagbasehan ng huli. Nagustuhan ko ba ang libro? Sapat nang sabihing pinag-isip n'ya ako tungkol sa estilo at moralidad, muli, sa bago at makapangyarihang paraan. Ano pa ba ang hihingin natin sa likhang pampanitikan?

Pinakamahusay ang tahimik, ayon sa isang mahusay na mambabasa, na moda sa unang bahagi ng nobela, na simpleng pagkukwento ng unang pag-ibig. Pinakagusto ko ang paglalarawan ng frustration pag di ka pinansin ng taong gusto mong sorpresahin dapat. Syempre pa, kailangang sabihin, hindi dapat nakikipagtalik sa kinse anyos.

Bumigat ang tono nang malahad na ang nakaraan ni Hanna, at ewan ko lang ang, bagaman may sopistikasyon, meron ding mga pinapalagay ang teksto na hindi ko shineshare. Mahirap pag-usapan ang Holocaust sa isang wala pang 500 salita na blog post, so iwan na lang natin ang paksang ito.

Ang pinakahindi ko gusto sa nobela'y ang pagpapakamatay ni Hanna sa dulo. Akala ko talaga nakakuha na s'ya ng kaunting katahimikan. Hindi man sila magkabalikan ni Michael, atlist makakasama n'ya ito paminsan para basahan s'ya. Pwede s'yang magtrabaho sa grocery tulad nung nagpakamatay din sa The Shawshank Redemption. Kundera: Isang araw may pahintulot na tayong tumatawa tungkol sa mga joke tungkol sa Holocaust. At siguro, pwede na rin tayong malungkot tungkol sa mga naudlot na pag-iibigan.